Chiang Mai en aankomst Pai

In Chiang Mai hebben we een hele leuke tijd gehad. Dat kwam vooral door het hostel waar we verbleven: Deejai Backpackers. Hier hebben we heel veel leuke, bijzondere en soms hele rare mensen ontmoet.

Dinsdag 8 maart
Vermoeid door onze nacht in de nachttrein waar we nauwelijks konden slapen omdat het licht niet uitkon, kwamen we samen met tientallen andere backpackers aan op het station van Chiang Mai. Vanaf hier zijn we met een soort open busje naar ons hostel gegaan. Wij tweeën voor 40 bath per persoon, de rest voor 50 bath, dus we moesten onze mond houden. Toen we aankwamen bij ons hostel konden we nog niet inchecken dus zijn we slechts wat gaan drinken in een restaurant, omdat we ons doodschrokken van de prijzen van het eten. 4 euro voor een gerecht vinden we inmiddels veelste duur. Zo goedkoop is het hier. Na het drinken konden we onze kamer in, waar we onze kamergenoot (een Canadees) ontmoetten, toen ik net even lekker in mijn onderbroek stond... Na een douche zijn we gaan middageten. Ja, met stokjes, want dat kan ik inmiddels ook. Daarna een dutje gedaan met als afsluiter muziek van Enrique Iglesias. 'S avonds gingen we in een gezellig restaurantje eten. Nika probeerde voor het eerst weer een westers gerecht: schnitzel met friet. Ik voelde me sinds het middageten echter ziek, dus nam ik een vegetarische groentemix. Hier had ik direct spijt van, want Nika's schnitzel was klasse. Die avond hebben we nog even in de tuin gezeten om vervolgens naar bed te gaan. Toen ontmoetten we ook onze andere kamergenoot: een gestresste Engelse (Oh my God, my charger isn't working) die 's nachts onze kamerdeur gewoon open liet staan.

Woensdag 9 maart
Deze dag hebben we vooral rondgelopen door de stad. Ook al was het daar veelste heet voor. We kwamen hierdoor wel mooie dingen tegen. Zoals een Chinese en een Thaise tempel, een restaurantje met uitzicht op de rivier en een aantal kleine marktjes. Op de terugweg was het alweer 5 uur dus besloten we avond te gaan eten, want we hadden honger. Voor het eerst namen we Pad Thai, het Thaise backpackers gerecht: noodle, rijst, groenten, ei en vlees naar keuze. Terug in het hostel hebben we ons aangesloten bij wat andere backpackers. Hiermee hebben we avondgegeten, inmiddels al met zo ongeveer 15 mensen omdat steeds meer mensen zich aansloten bij ons. Daarna nog naar de hosteltuin geweest, waar we weer in een nieuwe groep terechtkwamen waarmee we besloten uit te gaan. Even voor het idee, op zo'n avond ontmoet je dan onder andere deze mensen: drie Denen, een veramerikaanste ier, een normale Engelse en twee Engelse uit de Hippietijd, een jongen uit California en één uit South Carolina , een Spaanse uit Barcelona, een Braziliaan, verschillende Duitsers en een gestoorde Australiër.

Donderdag 10 maart
Papa is jarig!!! Een mooie dag dus om naar het olifantenkamp te gaan waar toevallig heel veel backpackers die dag ook naartoe gingen die we de dag ervoor hebben ontmoet. In een veelste volgepropt open busje begeven we ons naar het kamp waar we uitleg kregen over de vier vrouwtjes olifanten, waaronder 1 baby en een zwangere olifant. Tijdens de uitleg kregen we allemaal lachwekkende shirtjes aan. Deze herkenden de olifanten en wekten dus vertrouwen op. Als eerste activiteit gingen we medicijnen met voedsel vermalen, dit wilde de gestoorde Australiër graag doen natuurlijk. Van het vermalen eten rolden we "meatballs". Deze werden gegeven aan de olifanten en vervolgens mochten we ze bananen geven. Na dit eetfestijn moest iedereen zwemkleding aandoen, want we mochten mee het modderbad van de olifanten in. Daarna mochten we ze schrobben en water over ze heen gooien in de rivier, wat uitliep op een watergevecht tussen backpackers en locals. Nogal modderig mochten we zwemmen bij de waterval. Hier sprongen een aantal van een klif af. Nika en ik toch maar ook, wel met onze harten in onze keeltjes. Typisch puntje: toen we al een tijdje aan het zwemmen waren, zagen we een heel groot bord met "no swimming" erop. Logisch om er dan een groep toeristen te laten zwemmen... Ach, het was heerlijk verfrissend. Na het zwemmen kregen we een gratis lunch en daarna mochten we afscheid nemen van de olifanten. Die avond hebben we met andere backpackers rondgelopen over marktjes. Die raakten we echter kwijt, maar na vijf minuten kwamen we alweer een andere groep backpackers tegen bij wie we ons aansloten.

Vrijdag 11 maart
'S ochtends de bus naar Pai geboekt en ook ons 'o zo geweldige hostel in Pai (to be continued). Om in Pai te komen, moesten we eerst een stuk in een open busje rijden. Hier zaten we samen met onze kamergenoten van die nacht, twee jongens uit het oosten die het leuk vinden om vaak het Gooische accent in te zetten. Ook zaten we in het busje met een Israëlisch meisje die op haar ukelele speelde. Onze kamergenoten: 'Gooi die gitaar asjeblieft uit de wagen.'

Na het open busje reden we verder in een mini busje. Samen met onder andere een Chinees die het leuk vond om konijnen uit tomaatjes te snijden. Toen we de berg op moesten begon onze chauffeur vrij gevaarlijk te rijden: heel hard gassen (ook in de bochten) en auto's inhalen (ook in de bochten). Onderweg zagen we een auto op zijn zij in de berm liggen. Er stonden twee geschrokken thaien naast. Gelukkig is ons busje heel aangekomen.

Na aankomst vroegen we ergens een kaart en besloten dat we naar ons hostel zouden lopen. Dat was net te doen. Maar met een backpack op je rug en een rugzak op je buik kan het gerust een sport genoemd worden, vooral in 34 graden. Tijdens deze work-out kwamen we langs veel hostels, waaronder het hostel waar veel backpackers uit ons vorige hostel heen gingen. Dit hostel zag er super leuk uit, maar helaas moesten we verder. Ons hostel is echter minder. De locatie is prachtig maar er zijn heel weinig mensen. Toen we naar onze 14 beddenkamer werden gebracht vertelde de Thaise vrouw ons dat we elk bed mochten kiezen. Toen ze daarna wegliep keken Nika en ik elkaar geschrokken aan: "Waar is iedereen? Dit is eng...' Tijdens het uitzoeken van ons bed hebben we nog hard gelachen: "Hebben wij weer!" Of zoals Nika zei: het lijkt wel een ziekenhuis uit de Tweede Wereldoorlog. Die avond zijn we gaan eten in het restaurantje tegenover het hostel waar we eigenlijk zouden willen verblijven. Tijdens het eten kwamen we mensen uit het vorige hostel tegen. We vertelden lachend over ons "empty hostel". Dus zeiden ze dat we die avond naar hun hostel moesten komen voor een gezellige avond. Nou, een gezellige avond dat was het zeker. Ookal eindigde die wat klunzig.


Ik en Nika waren namelijk aan het einde van de avond met heel veel andere backpackers op een soort van podium aan het chillen. Om van dit podium af te komen, moest je echter een eindje springen. Nika deed dat als eerst en stelde vast dat ik ook kon springen. Dat had ik beter niet kunnen doen, want ik sprong met de achterkant van mijn voet op een steen. Het begon erg te bloeden dus besloten we naar de balie van het hostel te gaan. We kregen een ehbo-doos en Nika ging samen met een ander meisje zustertje spelen. Daar ben ik erg dankbaar voor want, na zo ongeveer alle vloeistoffen uit de ehbo-doos er overheen te hebben gegooid, voelde de wond heel schoon aan. Na een pleister erop te hebben geplakt besloten we dat voor ons de avond nu wel klaar was. Dus liepen we terug naar ons verlaten hostel om daar met de slappe lach over alle bedden heen te rollen, omdat ze toch leeg waren.

Nu ben ik net wakker, 7 uur 's ochtends, en Nika en ik hebben inmiddels besloten dat de bedden wel heel lekker liggen. Vandaag gaan we waarschijnlijk naar een waterval of hotspring.

Tot snel allemaal
Sawadi Kha